زعتر یک مخلوط ادویه خاورمیانه ای ست که تاریخچه ای غنی و باستانی دارد. این مخلوط به طور سنتی از آویشن، سماق و دانه کنجد برشته شده تهیه می شود. اما ترکیبات ان می تواند بر اساس منطقه و حتی خانواده متفاوت باشد. استفاده از زعتر به دوران باستان بازمی گردد و در فرهنگ های مختلف خاورمیانه ریشه دوانده است. در اینجا قصد داریم تاریخچه زعتر را بر اساس ریشه های باستانی و اولین استفاده های ثبت شده از آن بررسی کنیم.
زعتر ریشه در فرهنگ و آشپزی خاورمیانه دارد و تاریخچه زعتر به هزاران سال پیش باز می گردد. کلمه زعتر هم به خود گیاه (نوعی آویشن وحشی) و هم به مخلوط ادویه ای که از آن ساخته می شود اطلاق می گردد. استفاده از این گیاه و مخلوط آن به قدری باستانی است که در متون تاریخی و حتی مذهبی به آن اشاره شده است.
برخی از ریشه های باستانی و اولین استفاده های ثبت شده از زعتر عبارتند از:
- مصر باستان: زعتر در مصر باستان به عنوان یک ماده غذایی و درمانی شناخته شده بود. باستان شناسان در مقبره فرعون توت عنخ آمون مقادیر زیادی از آویشن و دیگر گیاهان مشابه زعتر را کشف کرده اند.
- رومیان و یونانیان: در این دوه، آویشن (یکی از اجزای اصلی زعتر) به عنوان نماد شجاعت و قدرت شناخته می شد. سربازان رومی از آویشن برای استحمام استفاده می کردند تا نیروی خود را افزایش دهند.
- عصر مسیحی و اسلامی: در متون مذهبی، از آویشن به عنوان یک گیاه مقدس نام برده شده است. در دوران اسلامی، زعتر به عنوان یک ماده غذایی و درمانی بسیار مهم در نظر گرفته می شد.
زعتر علاوه بر اینکه یک ادویه خوش عطر و طعم است، در طب سنتی خاورمیانه نیز جایگاه ویژه ای دارد و خواص درمانی زیادی برای آن قائل بوده اند. این باورها ریشه در ترکیب اصلی زعتر دارد که عمدتا از آویشن و سماق تشکیل شده است.
اگر به اطلاعات خوب و دسته اول راجع به این ادویه جادویی علاقه دارید بهتر هست که مقاله زعتر: ادویه ای شگفت انگیز با خواص دارویی و کاربردهای آشپزی را نیز حتما مطالعه کنید تا به درکی جامع از این ادویه برسید.
